Kur’an’ın kendi dilleriyle üzerlerine inip kendilerini muhatap aldığı, bazılarını kâfir, bazılarını müşrik, diğer bazılarını da münafık, fasık vb. isimlerle isimlendirdiği o Arap toplumuyla günümüz Müslümanlarının büyük çoğunluğu arasında buna Arap olan ve olmayan dâhil gerçekten büyük bir fark bulunmaktadır. Şöyle ki, o ilk dönem Arapları Rasulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) tarafından ‘La ilahe illallah’ demeye davet edildiklerinde büyüklük taslıyorlar ve buna icabet etmiyorlardı. Buna Allah-u Teâlâ’nın şu buyruğu bir örnektir:
“Muhakkak ki onlar, kendilerine ‘La ilahe illallah (Allah’tan başka ilah yoktur)’ denildiğinde büyükleniyorlar ve: Deli bir şair için ilahlarımızı terk mi edeceğiz? diyorlardı.”
Saffat: 35-36
Peki, niçin büyüklük taslıyorlar ve yüz çeviriyorlardı? Çünkü onlar çağrıldıkları bu sözün ehemmiyetinin ve içerdiği mananın bilincindeydiler. Onlar biliyorlardı ki bu söz; Allah’a herhangi bir şeyi eş koşmamaları ve ibadet nevinden herhangi bir şeyi Allah’tan başkalarına yapmamaları gerektiğini ihtiva etmekteydi. Hâlbuki onlar kendilerini ve tüm âlemleri yaratanın, rızıklandıranın ve öldürenin, koruyup kollayanın, yağmuru yağdırıp işleri idare edenin tek olan Allah olduğuna iman ediyorlar, bunu da ikrar ediyorlar ve böylece Allah’ı birliyorlardı. Örnek olarak Yunus 31, Mü’minun 84-89, Ankebut 61-63, Zuhruf 87 vb. ayetlere bakılabilir. Bunlar Allah’ın rabliğine rububiyet tevhidine mahsus şeylerdir.
Bununla beraber onlar;
−Allah’tan başkasına(kâfire,müşriğe) tazimde(saygıda) bulunmak,
−Onlara dua edip sığınmak,
−Allah’tan başkası için kurban kesmek,
−Anlaşmazlıklarını Allah’tan başkasının hükmüne götürmek gibi, Allah’ın ilahlığına uluhiyet tevhidine mahsus hususlarda Allahu Teâlâ’ya eş koşuyorlardı
Kelime-i tevhidi söyleyen birisinin bütün bunlardan uzak kalarak bu hususlarda da Allah’ı birlemesi gerektiğini biliyorlardı. Çünkü bunlar La ilahe illallah Muhammeden Resulullah'ın içerdiği anlama aykırıdır
ALINTIDIR....
“Muhakkak ki onlar, kendilerine ‘La ilahe illallah (Allah’tan başka ilah yoktur)’ denildiğinde büyükleniyorlar ve: Deli bir şair için ilahlarımızı terk mi edeceğiz? diyorlardı.”
Saffat: 35-36
Peki, niçin büyüklük taslıyorlar ve yüz çeviriyorlardı? Çünkü onlar çağrıldıkları bu sözün ehemmiyetinin ve içerdiği mananın bilincindeydiler. Onlar biliyorlardı ki bu söz; Allah’a herhangi bir şeyi eş koşmamaları ve ibadet nevinden herhangi bir şeyi Allah’tan başkalarına yapmamaları gerektiğini ihtiva etmekteydi. Hâlbuki onlar kendilerini ve tüm âlemleri yaratanın, rızıklandıranın ve öldürenin, koruyup kollayanın, yağmuru yağdırıp işleri idare edenin tek olan Allah olduğuna iman ediyorlar, bunu da ikrar ediyorlar ve böylece Allah’ı birliyorlardı. Örnek olarak Yunus 31, Mü’minun 84-89, Ankebut 61-63, Zuhruf 87 vb. ayetlere bakılabilir. Bunlar Allah’ın rabliğine rububiyet tevhidine mahsus şeylerdir.
Bununla beraber onlar;
−Allah’tan başkasına(kâfire,müşriğe) tazimde(saygıda) bulunmak,
−Onlara dua edip sığınmak,
−Allah’tan başkası için kurban kesmek,
−Anlaşmazlıklarını Allah’tan başkasının hükmüne götürmek gibi, Allah’ın ilahlığına uluhiyet tevhidine mahsus hususlarda Allahu Teâlâ’ya eş koşuyorlardı
Kelime-i tevhidi söyleyen birisinin bütün bunlardan uzak kalarak bu hususlarda da Allah’ı birlemesi gerektiğini biliyorlardı. Çünkü bunlar La ilahe illallah Muhammeden Resulullah'ın içerdiği anlama aykırıdır
ALINTIDIR....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder